Stel: er wordt een serie gemaakt over je werk waarin je wordtgeportretteerd als een superheld. Jouw taak is het om de slechterik op tepakken. En slecht, dat is hij. Hij vermoordt mensen, perst politici af enhandelt in drugs, met veel doden en verslaafden als gevolg. Na een langeklopjacht schakel je hem uit. Op het moment dat je hem probeert te arresterenvlucht hij, en een collega-superheld schiet hem dood. Eind goed, al goed,wereld gered. En jij? Jij schittert op alle podia, wordt bejubeld en leeft noglang en gelukkig. Dan knijp je je handjes dicht en geniet je van het succestoch? Niet Steve Murphy en Javier F. Peña. Na het succes van Narcos komen ze numet een boek met daarin het echte verhaal over hun jacht op Pablo Escobar. Nietomdat ze vonden dat serie slecht was, maar omdat ze het echte verhaal wildenvertellen. “Het geweld was een stuk erger, er zijn echt vreselijke dingengebeurd.” Een dubbelgesprek aan de hand van zeven stellingen. Over angst envastberadenheid. Over drugs, politiewerk en slachtoffers. En over Colombianatuurlijk.

Als ikterug zou kunnen gaan in de tijd, zou ik het allemaal weer doen. Het is het dubbelen dwars waar geweest.

Javier F. Peña (JP):“Natuurlijk, no doubt. We zijn achter de meest barbaarse terrorist, wij noemenhem een narcoterrorist, aangegaan. We hebben samengewerkt met een van de bestepolitie-eenheden van de wereld, de Search Bloc, waaruit prachtigevriendschappen zijn voortgekomen. Het is ons gelukt om Pablo Escobar testoppen. Wij hebben kunnen helpen om iemand te stoppen die duizenden mensenheeft vermoord, die verantwoordelijk was voor 80 procent van de wereldhandel incocaïne. En we leven nog. Dus ja, het was het waard.”

SteveMurphy (SM): “Ik ben volledig met Javier mee eens. Escobar was een monopolistop het gebied van cocaïne en de samenwerking tussen de Colombiaanse politie enons heeft geleid tot zijn dood. Een samenwerking die de wereld heeft laten ziendat niet alle politiemensen in Colombia corrupt zijn. De politieagenten van deSearch Bloc zijn de echte helden. Op persoonlijk vlak vind ik het moeilijker omte zeggen of het het waard is geweest. Onze families wisten wat we deden, enzijn doodsbang geweest. We hebben heel veel mooie momenten met onze familiesgemist omdat we aan het werk waren. Het werk stond altijd op nummer 1. Mijnvrouw begreep dat wel, zij begreep dat hoe belangrijk het was, maar zijverdient wel alle credits voor wat ze heeft moeten opofferen.”

Vastberadenheiden angst waren constant strijdendefactoren in mijn hoofd.

JP:“Uiteraard. Angst voor autobommen en de sicarios (huurmoordenaars van dedrugskartels, red.) die achter me aankwamen. Angst om op de verkeerde plek tezijn op de verkeerde tijd. Ik was altijd bang. Maar hoewel ik bang was, kreegik bij elke moord die hij pleegde, elke autobom die ontplofte, nieuwe energieom door te gaan. Vastberadenheid om niet toe te geven aan de angst. En angst isniet slecht hè. Angst houd je ook in leven. Angst zorgt ervoor dat je oplettendblijft.”

SM: “Maar jemoet er wel voor zorgen dat je die angst goed managet. Want als angst gaatoverheersen, ga je verkeerde beslissingen nemen. Dat gezegd hebbende, we hebbendicht tegen burn-out aan gezeten. De angst heeft echt zijn tol geëist, maar devastberadenheid komt wel terug zodra er weer een politieagent, of wie dan ook, opeen laffe manier wordt vermoord. Dan ben je wel in staat om te denken: ‘Stopmet huilen om jezelf en hoe zwaar je het hebt, ga naar buiten om de klus teklaren.’”

Hetuitschakelen van Pablo Escobar was een groot succes, maar heeft geen enkeleffect gehad op de productie en het gebruik van cocaïne.
JP:“Klopt. Het heeft misschien een week stilgelegen en toen kwamen er anderen diehet overnamen. Dat is nu eenmaal de vicieuze cirkel van drugs. Zolang er vraagis, staan er mensen op die bereid zijn het risico te nemen om het te producerenen distribueren.”

STEVE: “Javier heeft gelijk. Er zijn zoveel nare mensen op dewereld die dit soort risico’s willen nemen. Je kan hier in Amerika nog steedsop elke straathoek in elke willekeurige grote stad drugs kopen. Dus nee, datheeft ons werk niet kunnen verhelpen. Ik ben ook van mening dat we drugs niet‘uit de wereld kunnen arresteren’. Ja, de politie moet producenten enhandelaren van drugs nog steeds aanpakken om ons te beschermen, maar we moetende bevolking ook onderwijzen over de gevaren van het gebruik van drugs. En datop een zo’n vroeg mogelijke leeftijd. Als ik mijn kleinkinderen bang kan makenvoor het gebruik van drugs, dan zal ik dat doen. Ik ben een voorstander van eengezamenlijke aanpak: politie, dokters, ouders, sportleraren, iedereen binnen degemeenschap moet samenwerken om drugs uit de maatschappij te verdrijven.”

Degebruiker van cocaïne moet zich bewust zijn van zijn of haar aandeel in al hetleed veroorzaakt door de drugkartels.

JP: “Hellyeah, daar ben ik het volledig mee eens.”

SM: “Weet jewat het is, ik heb vier kinderen en vijf kleinkinderen en ik vertel zeallemaal: ‘Iedereen maakt elke dag beslissingen, en leeft elke dag met degevolgen van die beslissingen. Aan jullie de keuze welke beslissingen jemaakt.’ Als je de beslissing neemt om cocaïne te gebruiken, maak je een keuzeom de kans te lopen dat je verslaafd wordt.”

JP: “En jemaakt een keuze om de drugshandelaren te financieren en ze een reden te gevenom geweld te gebruiken.”

SM:“Precies.”

Het echteverhaal in het boek is een stuk minder leuk dan de serie op Netflix.
JP: “Hahaha, klopt helemaal. Narcos isHollywood, het is entertainment. Niemand gaat een saai verhaal kijken opNetflix, dat hebben ze goed begrepen. De chronologie klopt, maar het is niethet echte verhaal. Daarom hebben wij ons boek geschreven. Het geweld was eenstuk erger, er zijn echt vreselijke dingen gebeurd.”

SM: “Hetechte verhaal is een stuk minder romantisch. Hoe spannend Narcos ook is, het isniet allemaal waar. In Narcos lijkt het alsof wij met één telefoontje helegebouwen kunnen laten afzetten, dat we sneller dan kogels kunnen rennen, maarin het echt zijn we geen superhelden of extreme harde jongens. We zijn gewoontwee doodnormale Amerikaanse politieagenten die, samen met onze Colombiaansecollega’s, aan een hele grote misdaadzaak hebben gewerkt.”

Hetlegaliseren van drugs is dé oplossing om de drugsgerelateerde misdaad testoppen.

SM: “Daar benik het totaal niet mee eens. Hier in Amerika dacht men ook dat met hetlegaliseren van marihuana de criminaliteit zou verdwijnen. Niet gebeurd.Illegale handel in marihuana vindt nog steeds plaats. Geweld dat hiermeegepaard gaat? Vindt nog steeds plaats. Criminelen geven niet zomaar hun marktop. Ik vind legalisering een heel slecht idee.”

JP: “Zekerals je bedenkt dat het effect van marihuana tegenwoordig zoveel sterker is.Vroeger kon je marihuana roken en nog functioneren. Nu zie je sommige kinderenna één joint knetterhigh zijn. Het effect is veel groter dan mensen denken, hetis geen onschuldig middel dat je kan legaliseren.”

Tot slot: Colombiais een fantastisch land waar ik van hou.

JP: “Zeker, we moedigen mensen ook altijd aan om erheen te gaan.Bogota, Medellín, Cartagena, mooie steden met warme mensen. Als je de kanshebt, ga erheen. Colombia is een veiligere plek dan toen wij er waren.”

STEVE: “Helemaal meeeens. Mijn zoon wilde vorig jaar op vakantie, en toen heb ik Colombiaaangeraden. Het is een heel mooie plek met superaardige mensen. Voor ons is hetnatuurlijk extra speciaal omdat mensen zo dankbaar zijn voor wat we hebbengedaan. Als Colombianen naar ons toe komen om ons te bedanken, geeft dat eenfantastisch gevoel. Colombia heeft een heel speciaal plekje in ons hart. Wijhebben het land gezien toen het ergste van het ergste er plaatsvond, we hebbenhet land zien opkrabbelen en vorig jaar heb ik het land ervaren als een veiligland waar ik van heb genoten.”