“Een smart city is volgens mij een stad die voldoet aan maatschappelijke behoeften met behulp van data en technologie binnen een leefomgeving”, vertelt Shahid Talib, directeur Smart City Heijmans. “Het gaat erom dat steden van de toekomst gezonder worden waarin gelukkige bewoners wonen in een groene en veilige omgeving. En dat kunnen we niet in ons eentje realiseren.”

Samenwerking en verbinding zijn de twee sleutelwoorden, gaat Talib verder. “De quadruple helix: overheid, onderwijs, start-ups, én de gebruikers moeten samenwerken om smart cities te realiseren én tot een succes te brengen. In de huidige ontwikkelingen mis ik nog de gebruikers zelf. Een slimme stad moet de behoefte van de gebruiker  tegemoetkomen. Betrek je die er niet bij dan krijg je technologische oplossingen voor problemen die niet bestaan. Dat is ook waarom sommige start-ups mislukken of niet doorgroeien naar scale-ups omdat aan hun oplossingen geen behoefte is.”

Het ontstaan van mobiliteitshubs met niet alleen deelauto’s, deelbakfietsen, maar ook een pakketservice is ontstaan vanuit een behoefte en niet per se door technologische oplossingen. “Waar we in de achttiende eeuw te maken hadden met de industriële revolutie hebben we momenteel te maken met de revolutie van verbinden. Men hoeft tegenwoordig niet meer eigenaar te zijn van bijvoorbeeld een cd of een auto, maar heeft wel de behoefte om deze te gebruiken. Een platform als Spotify als vervanging van een stapel CD’s of MAAS-oplossingen zoals een deelauto in de wijk, zijn oplossingen voor de behoefte van de mens en brengen verbinding.” 

”Voor een goede samenwerking is het van essentieel belang om elkaar te begrijpen en elkaars belangen te kennen” vindt Talib. “Op dit moment lopen kennisniveaus ten aanzien van de smart city nog te veel uiteen. Vandaar dat wij ons binnen de City Deal ‘Een slimme stad, zo doe je dat’ samen met andere partijen inzetten om een passend Maturity Model te creëren. Dit model geeft op vijf smart city niveaus inzicht  in de consequenties ten aanzien van onder andere de samenwerkingsvorm, organisatie, contractvorm en businessmodellen.  Het zorgt ervoor dat we dezelfde taal spreken en dat we dezelfde verwachtingen hebben. De juiste basis voor een goede samenwerking binnen de quadruple helix.”  Op het eerste niveau of stap richting een slimme stad gaat het om het plaatsen van sensoren. Deze geven waardevolle data waardoor het mogelijk om is analyses te maken van een bepaalde situatie. Op het tweede niveau gaan deze sensoren zelf hun data communiceren naar dashboard.  Vervolgens zijn op het derde niveau de sensoren zelflerend en helpen zo een omgeving te verbeteren. Een mooi voorbeeld, zodra een ruimte teveel CO2 bevat zorgt zo’n sensor ervoor dat de ventilatie aangaat. De volgende stap is het ontzorgen. Wanneer het regent is de kans minder groot dat je je raam wagenwijd openzet,  de sensor geeft op dat moment een seintje dat de ventilatie harder moet draaien. En de laatste stap is dat je als gebruikers kunt communiceren met de sensoren d.m.v. bijvoorbeeld een agenda. Dat wil zeggen dat in de digitale agenda wordt opgemerkt dat iemand in een ruimte op een bepaald moment gaat werken waardoor de ventilator een uur van tevoren aangaat en nadat er een uur is gewerkt iemand wordt verzocht naar een andere kamer te gaan die beschikbaar is omdat de luchtkwaliteit niet meer voldoende is.

“Gezamenlijk moet de transitie naar slimme steden tot stand worden gebracht en daarin moeten we ook elkaars hand durven vast te houden”, besluit Talib. “Iedereen heeft hetzelfde doel voor ogen: een gezonde leefomgeving. Daarvoor is samenwerking binnen de quadruple helix essentieel. In overleg met gemeente, inwoners en bedrijven het gesprek aangaan om te kijken tegen welke problemen er aangelopen wordt, zorgt ervoor dat we steden van de toekomst creëren die dienstbaar zijn aan haar gebruikers.”