Stel: je hebt alles perfect voor elkaar. Je bent een gezonde vrouw uit Loosdrecht, en studeert rechten. Je haalt je propedeuse, maar bent zo goed in snowboarden dat je beslist: studeren kan altijd nog, ik ga kijken hoe ver ik kan komen. En dat is ver. Je groeit uit tot één van de beste snowboarders van de wereld. Je wint wedstrijden, reist veel, you’re living the life. Iedereens droom. Maar dan: een enkelblessure die maar niet wil overgaan. Een scan. En bam, the verdict: kanker. Wat je dan doet? Als je naam Bibian Mentel is, vecht je terug. Ondanks een beenamputatie sta je drie maanden later weer op je snowboard en word je Nederlands kampioen. Gewoon tussen de valide sporters. Genoeg leed geleden? Nee hoor, de kanker komt terug. Acht keer maar liefst. Maar Bibian ook. Ze wordt Olympisch Kampioen op de Paralympische Spelen in Sotsji, en wil haar titel komende maart in Zuid-Korea verdedigen. Maar het noodlot maakt deze nieuwe triomf onzeker. Afgelopen mei wordt voor de negende kanker geconstateerd bij Bibian.

 

Voor de negende keer kanker. Kut man.

“Ja, dat is het ook. Maar omdat ik al zo vaak met het bijltje heb gehakt, is het niet zo erg. De timing is alleen echt kut. Ik was volop in training voor de Olympische Spelen, maar heb nu lang niks tot weinig kunnen doen. De focus ligt nog steeds bij het halen van Pyeongchang, maar niet ten koste van alles. Mijn nek heeft het zwaar te verduren gehad (de kanker zat in nekwervel C6, red.) en daar moet ik heel voorzichtig mee zijn. Het doel is goed te herstellen, om van de bank te komen en om snel fit te worden. Dat is ook het beste voor mijn lichaam.”

 

En gaat dat lukken voor de Olympische Spelen?

“Ik kom van ver, ben naast de kanker door een ziekenhuisbacterie ook nog heel erg ziek geweest en tien kilo afgevallen in 2,5 week. Maar inmiddels zit ik weer op de fiets en doe ik wat krachttrainingen.”

 

Hoe deal je met tegenslagen? Je had alles en verloor alles. Daarna had je weer alles, zelfde verhaal. Een mens kan toch maar zoveel hebben in een mensenleven.

“Ja en nee. Toen ik 27 was en mijn been geamputeerd moest worden, ja, toen stortte mijn leven wel even in. Ik wilde niet stoppen met snowboarden, maar uiteindelijk is het toch de vraag hoeveel je leven waard is. Mijn been moest er dus af, klaar. Je moet het uiteindelijk ook relatief bekijken, en mijn eigen leven is me alles waard. Ik heb een passie voor het leven, ik heb een geweldig gezin. Natuurlijk heb ik momenten waar het even niet meer gaat, maar van nature ben ik heel erg positief. Dat was mijn moeder ook, blijkbaar heb ik het van haar overgenomen. Je neemt het leven zoals het komt.”

 

Hoe versla je negen keer kanker?

“Kanker versla je niet. Ik geloof wel dat je door gezond te eten, gezond te bewegen en positief in het leven te staan je weerstand verhoogt en dat helpt. Daarnaast is het leven met kanker een stuk aangenamer als je de kracht vindt om positief te blijven in de tijd die je nog hebt. Maar zonder goede artsen en een dosis geluk is kanker altijd de baas.”

 

Vind je jezelf een bijzonder mens?

“Nee. Ik hou gewoon van het leven en dit is de manier waarop ik het doe. Ik hoor natuurlijk vaak van mensen dat ik bijzonder ben, maar dat zie ik niet zo. Ik dacht vroeger altijd dat iedereen zo positief in het leven stond als ik, maar heb geleerd dat dit niet zo is. Dat is ook een van de redenen dat ik mijn boek heb geschreven. Ik hoop dat ik op die manier een steentje kan bijdragen aan het leven van anderen. Dat ze iets van mijn positiviteit meekrijgen.”

 

Hoe is het om als topsporter niet op je lichaam te kunnen vertrouwen?

“Ik vertrouw nog steeds op mijn lijf. Ik zie het krijgen en hebben van kanker als een blessure, en als domme, vette pech. Het enige dat ik kan doen is zo fit mogelijk blijven. Ik let op mijn eten, ik sport veel, ik rust veel. Ik leef zoals een topsporter moet leven.”

 

Wat betekent outdoor voor jou? 

“Ik heb een sport gekozen die outdoor plaats vindt. De bergen, de mooie luchten, de sneeuw, de bomen, het is geweldig. Het is zo mooi buiten. Als je boven op een bergtop staat en je kijkt over de andere bergtoppen heen, het dal in, naar de prachtige natuur, daar kan niks tegenop.”

 

Zomer of winter?

“Ik vind eigenlijk alle seizoenen mooi. De zomer is geweldig, lekker warm, lekker buiten. En ik hou ook ontzettend van de herfst. Maar als ik moet kiezen, dan toch wel de winter. Je kan je kleden op kou en wakeboarden en suppen zijn leuk, maar snowboarden is en blijft mijn passie.”

 

Wat was jouw gelukkigste moment op een snowboard?

“Afgelopen april zijn we gaan heliboarden met vrienden. Daar kan ik nog steeds het meest van genieten. Maagdelijke sneeuwtoppen, eerste sporen, samen met vrienden: beter bestaat niet.”

 

Dikke poeder is als….

“Een geluksmoment. Om je handtekening te mogen zetten in verse sneeuw, dat is zo ontzettend mooi.”

 

In maart 2018 ben jij….

“Van de ben jij, wil ik graag hoop ik maken. In maart 2018 hoop ik aan de start te kunnen verschijnen bij de Olympische Spelen in Pyeongchang, gezond en wel. En als dat lukt ga ik natuurlijk ook voor de winst, daar ben ik topsporter voor.”

 

Nooit meer sporten of nooit meer kanker?

“Nooit meer kanker. Toch wel ja. Mijn allergrootste droom is om mijn kinderen groot te zien worden, mijn kleinkinderen een boekje voor te lezen terwijl ze op mijn schoot zitten. Daar kan geen bergtop tegenop.”