Na mijn onderbeenamputatie door botkanker, ging ik binnen een week van het vakje topsporter naar het vakje gehandicapt. Men denkt als je topsporter bent, dat je eigenlijk alles kunt. Je wordt op een voetstuk geplaatst. Je bent fit en gezond, je drinkt niet, je rookt niet en je gaat op tijd naar bed. Maar door mijn amputatie stond ik ineens niet meer op dat voetstuk en dachten mensen dat ik niets meer kon. Ik hoorde ook voornamelijk de dingen die ik niet meer kon, in plaats van dingen die ik wel kon. 

Een gekke gewaarwording was dat, dat ik zo snel niet meer gezien werd als die fitte topsporter die alles kon. Ik denk dat ik daar zelfs een beetje rebels van werd. Bij iedereen die mij vertelde wat ik niet meer kon, dacht ik: “Ja, jullie gaan mij echt niet vertellen wat ik allemaal wel en niet kan.” Ik wilde het eerst zelf proberen. Tot nu toe ben ik ook nog nooit iets tegengekomen wat ik graag zou willen, maar fysiek niet kon omdat ik een onderbeen mis. 

De mentaliteit van beperkingen zie ik ook veel bij kinderen en jongeren, die mijn man en ik helpen via onze stichting. Wij richten ons zo veel mogelijk op kinderen en jongvolwassenen, omdat zij nog een heel leven voor hun hebben, waar ze zo veel meer uit kunnen halen dan dat zij denken. Zo was er een dame die best goed kon snowboarden, die mij vroeg of ze zich kon kwalificeren voor de Paralympische Winterspelen. Ik vertelde haar dat we hiervoor hard moesten trainen en heb haar toen meegenomen naar fysiotherapie om haar daar fitter en sterker te laten worden. Zelfs met simpele loopoefeningen die ik haar voordeed, zei ze “Maar dat kan ik niet, want ik mis mijn onderbeen.” 

Haar hele leven heeft zij alleen maar gehoord wat ze niet meer kon. Dat gaat er zo inbakken, waardoor je zelf ook niet meer gelooft dat je het kan. Toen ze dat zei, reageerde ik “Maar lieverd, ik mis ook mijn onderbeen. En als ik het kan, weet ik zeker dat jij het ook kan.” Iedere situatie is natuurlijk anders en je zult het wiel opnieuw moeten uitvinden, maar er is zo veel mogelijk. Ook als je een lichamelijke beperking hebt. 

Door de zorgstaat waarin wij leven worden mensen met een beperking niet genoeg uitgedaagd. Het is ook heel logisch dat je luistert naar het gezag van de witte doktersjas en niet zelf op onderzoek gaat op het moment dat je gehandicapt raakt. Veel mensen hebben dan een voorbeeld nodig van hoe het wel kan. Als ik namelijk naar de artsen had geluisterd, had ik nu thuis op de bank gezeten en niet drie keer goud gewonnen bij de Paralympische Winterspelen. Geloof dus niet meteen dat je iets niet kunt. Ga het eerst gewoon proberen.