Een vakantieliefde eindigt meestal in tranen. Zo leek het ook tussen Loetje en Ellie te gaan, totdat… het lot anders besloot. Toen Ellie Lust, ex-woordvoerder van de Amsterdamse politie en tegenwoordig televisiepersoonlijkheid, terug was in Nederland en hoorde dat er toch een levenslange relatie in het verschiet zat tussen Loetje en haar, aarzelde ze geen moment. Ze reed 1200 kilometer terug om hem in haar armen te sluiten. Om nooit meer los te laten. Spijt heeft ze tot op de dag van vandaag niet gehad. Sterker nog, Ellie noemt het één van de beste beslissingen in haar leven. Wat ze het mooist vindt aan Loetje? Dat hij altijd blij is om haar te zien, no matter what. Of ze nou een goede dag heeft gehad of niet. Of ze er fris of vermoeid uitziet. Het maakt Loetje allemaal niks uit. Als Ellie thuiskomt, klimt hij in haar. “Hij komt nu net thuis, wacht even… ‘Hoi lieverd, het is goed jongen, het is goed.’ Sorry, daar ben ik weer. Het is zo mooi: zijn blijdschap als hij me na een uurtje weer ziet, alsof ‘ie me weken niet gezien heeft.”

Nog even terug naar het begin: hoe is de liefde tussen Loetje en jou ontstaan?

“Ik noem hem altijd mijn grote liefdescadeau, want ik heb hem op mijn verjaardag gekregen. Maar dat was puur toeval. We waren op vakantie in het buitenverblijf van vrienden in de Provence, en vanaf de tweede week stond hij elke ochtend voor de deur en keek hij ons aan met van die ogen die zeiden: ‘Ha, daar zijn jullie!’ Zijn ras (King Charles Cavalier) is een ras dat veel aandacht nodig heeft, maar zijn baasjes in Frankrijk hadden dat te weinig voor hem. Ze kwamen hem wel elke avond halen, maar op het laatst kroop hij achter ons weg, omdat hij niet mee wilde.”

Maar uiteindelijk was de vakantie over en gingen jullie naar huis.

“Klopt. Maar na een paar dagen belde Bas, die vriend, dat zijn baasjes Loetje naar de fokker terug gingen brengen. Nou, dat lieten we ons geen twee keer zeggen. De eigenaar wilde niet vertellen wie de fokker was, maar een beetje politieagente, en dat was ik toen nog… die fokker was dus snel gevonden. Ik heb meteen gebeld en, dat vond ik wel mooi, ze had twee eisen: de oude baasjes kregen een week bedenktijd én ze wilden zeker weten dat wij wel goed voor hem zouden zijn. Een paar dagen later stuurde ik een mail naar haar met daarin twee dingen: dat we veel aan hem dachten en dat we hoopten dat het goed met hem ging. Daar stopte ik wat foto’s bij van hem met ons. Een dag later mailde ze dat we hem mochten komen halen. We zijn zo snel mogelijk in de auto gesprongen.”

Hoeveel tijd breng je met hem door?

“Veel meer nu ik niet meer bij de politie werk! Vroeger was ik soms nog ‘die vrouw die op zondag het vlees kwam snijden’, maar nu gaat Loetje overal mee naartoe. Van de week nog in de Rode Hoed, toen ik daar moest zijn, maar ook naar sterrenrestaurants gaat Loetje gewoon mee. Hij is altijd lief voor iedereen en als ie dan toch een keertje stout is dan zeg ik tegen hem: ‘Luisteren hè, voor je het weet ben je een biefstukje.’ Hahaha.”

Hoe ben je zo’n dierenvriend geworden?

“Ik ben van jongs af aan opgegroeid met dieren. Cavia’s, konijntjes, vogeltjes, visjes, een hond, we hadden altijd beesten in huis. Gelukkig maar, want ik heb op deze manier van mijn ouders ook de verantwoordelijkheid en de zorgbehoefte van huisdieren meegekregen. Ik heb geleerd dat een huisdier in je familie opnemen nooit een impulsaankoop mag zijn. Dieren zijn onschuldig en verdienen altijd de beste zorg. Dus ook al stormt en regent het, ook dan moet je met je hondje naar buiten. Maar goed, dat moet je wel kunnen opbrengen als baasje. Ik zeg dan ook altijd: ‘Je moet eerst voor jezelf kunnen zorgen, dan kan je pas voor een dier zorgen’.”

Is het leuk voor een hond in Amsterdam?

“Ja, als je naar buiten gaat. Ik hou van Amsterdam, maar voor je hond moet je echt naar het park, naar het bos, of naar het strand gaan. Ook als het niet om de hoek is. Een hond moet kunnen graven, rennen, de ruimte krijgen. Eén van de grootste stressfactoren voor honden is niet kunnen bewegen. Ze moeten elke dag minimaal een uur naar buiten, anders krijgen ze gedragsproblemen. Loetje is ook één van de redenen dat wij zijn verhuisd. We wonen nu aan de rand van het Amsterdamse bos, veel beter voor hem. En dus ook voor ons.”

Hondenmens of dierenmens?

“Als ik moet kiezen, zeg ik hondenmens, maar eigenlijk allebei. Mensen kunnen veel van dieren leren, zij zullen bijvoorbeeld alleen maar doden om te overleven. Mensen zijn soms onnodig hard, kwetsend en gewelddadig naar elkaar. Niet om te overleven, maar gewoon omdat iets hen niet zint, uit irritatie of om welke andere reden dan ook. Ik vind het menselijke ras niet het leukste ras.”

Zeker niet als je hoort over dierenmishandeling…

“Precies. Ik ben ambassadeur voor Stichting Dierenthuis in Almere, waar dieren wonen en daar blijven wonen tot ze doodgaan. Daarom heet het ook Dierenthuis, het is geen asiel. Als je ziet wat sommige dieren die daar zijn is aangedaan, tja, daar word ik wel boos van. Dieren die een pootje missen, blind zijn, dieren met een kromme rug, dieren die bijtgedrag vertonen, bij Dierenthuis wonen de dieren die niet meer bij mensen geplaatst kunnen worden. Als een dier zo hard voor zijn leven heeft gevochten, dan verdienen ze een nieuwe kans. Dierenthuis geeft ze dat. In een veilige liefdevolle omgeving.”

Wat spreekt je aan binnen het Dierenthuis?

“Die dieren komen van de straat, en ik kom ook van de straat, dus ik voel me verbonden. En hoe geweldig is het dan dat er mensen zijn die deze dieren redden als hun roeping zien. Allemaal stuk voor stuk vrijwilligers, die de kamers schoonmaken, de dieren verzorgen. En je ziet die beestjes opknappen, je ziet dat ze er beter uit gaan zien en dat ze eindelijk iets van veiligheid gaan ervaren. Daar gaat mijn hart van open.”

Tot slot: wat wil je tegen mensen zeggen die dieren mishandelen?

“Ga jezelf eens heel goed in de spiegel aankijken en bedenk dan wat het over jou zegt. Van dieren en kinderen blijf je af, die zijn onschuldig.”