Wat een puber in de kroeg doet, of tijdens en na ruzie met zijn ouders, eerste vriendje of vriendinnetje, deed Laura Dekker op zee. In haar eentje. Nadenken over wie ze was, wat ze wilde, en hoe het leven voor haar eruit moest zien. Veertien was ze toen ze vertrok voor haar solo zeilreis rond de wereld. Maandenlang achter elkaar was ze alleen met de elementen. En behalve voor het soulsearchen was het ook een perfecte plek om zich af te reageren. “Pubers vervelen zich vaak, en gaan dan dingen kapot maken, zich afreageren, omdat ze geen doel hebben. Ik had een heel duidelijk doel, het was de perfecte plek voor mij om op dat moment te zijn. Ik kon me afreageren op positieve dingen.” 

Inmiddels is ze 23. Terugkijkend op haar tienjaren, heeft ze absoluut nergens spijt van. Ondanks de vaak negatieve reacties in Nederland, zou ze het zo weer doen. Sterker nog, nu ze moeder is van een zoontje, hoopt ze dat hij op een dag ook zijn dromen zal naleven, wat die ook mogen zijn. Wat dan haar tips zouden zijn? “Raak niet in paniek, blijf helder nadenken, houd jezelf onder controle. Dat heeft mijn vader mij ook geleerd. Dat als je in een situatie komt waarin je het echt even niet meer weet, je tot tien telt of even rustig gaat zitten, maar in ieder geval nooit in paniek raakt.”

En wat zou je hem absoluut afraden?

“Overhaaste beslissingen. Als je je ergens niet goed bij voelt, moet je het ook niet doen. Je moet je gevoel volgen, nooit tegen je gevoel in gaan.”

Op je veertiende werd je gedoopt tot het ‘zeilmeisje’. Een eervolle titel of liever een andere bijnaam?

“Ik heb me er heel lang aan geërgerd, maar ondertussen ben ik er wel aan gewend. Het is goed zo.”

Als je op je veertiende de wereld rondzeilt, wat staat er dan op je 23ste nog op je bucket list?

“Heel veel, echt heel veel, haha. Ik wil nog wel een miljoen dingen doen. Dat gaat niet, dus ik beperk me tot een paar dingen. Ik zou graag nog een keer naar Patagonië gaan en Kaap Hoorn doen. Verder zou ik heel graag nog een keer de Golden Globe Race willen varen, een zeilrace rond de wereld die voor het eerst vijftig jaar geleden gehouden is, toen nooit meer, tot vorig jaar. Die race wordt niet in hypermoderne boten gevaren, maar in boten zoals ze vijftig jaar geleden waren: geen carbon, geen boten groter dan 36 voet en varen met sextant. In een klein bootje in je uppie op de oceaan zonder moderne technologie, dat heeft die race nog, superinteressant. Maar of dat er ooit nog van gaat komen weet ik niet, want dat vergt jaren van voorbereiding en die jaren steek ik liever in een ander bucket list item, namelijk mijn nieuwe project dat ik op poten aan het zetten ben.”

Binnen dat nieuwe project wil je met jonge mensen, van 9 tot 17 jaar, de wereld rondzeilen. Waarom?

“Vooral om ze levenslessen te leren. Ik zie het zo: op school leer je theorie, daar ben je zo’n tien jaar mee bezig, maar hoe ga je dat in de praktijk toepassen? Daar ben je de volgende tien jaar mee bezig. Meestal hebben de mensen tegen de tijd dat ze dertig zijn gevonden wat ze willen en hoe ze in het leven staan. Ik heb op mijn reis ontdekt dat de combinatie van theorie leren, want ik hield mijn schoolwerk gewoon bij, en de praktijk van het zeilen me enorm veel extra heeft gegeven. Ik leerde veel meer op zee en wist eerder waar ik naartoe wilde in mijn leven. Ik zie het als een nieuwe manier van leren. Theorie gecombineerd met levenslessen, zoals teamwork, leadership, en het zelf leren nadenken.”

Wat is dan het belangrijkste dat ze na zo’n reis hebben geleerd?

“Het geloof in zichzelf. Dat ze hebben geleerd dat ze meer kunnen dan ze eigenlijk dachten. Dat ze snappen dat ze gewoon moeten doen, proberen. Het is niet erg als iets niet in één keer lukt, maar ga er gewoon voor.”

Denk je de mensen die meegaan dezelfde ervaring mee te kunnen geven als jij hebt gehad?

“Misschien niet precies hetzelfde als ik, maar in de basis wel ja. Het feit dat je op een boot zit, dat je door moet, en bij problemen naar oplossingen moet zoeken, dat blijft altijd hetzelfde.”

Leg eens uit. 

“Er gaat altijd iets stuk, je moet altijd iets oplossen. Zeilen is uitdagingen aangaan. Dat vind ik heel leuk, oplossingen bedenken en creatief bezig zijn. Dat is ook het stukje leren. Maar aan de andere kant heb je op het water ook de tijd en de rust, ik in ieder geval, om gewoon na te denken over het leven, over jezelf, over ontmoetingen en gesprekken, over van alles eigenlijk. Het is een hele fijne tijd om alles rustig nog eens door te lopen.”

Wat was je meest gelukzalige moment op het water?

“Ik vond altijd vertrekken en aankomen het mooist, maar tijdens mijn lange reis merkte ik dat hoe langer ik weg was, hoe minder blij ik was om aan te komen. Nadat ik 48 dagen op de Indische Oceaan had gezeten, kwam ik in Zuid-Afrika aan met het gevoel van: ik had nog wel een paar weken door kunnen varen.”

Hoe kwam dat?

“Omdat ik zo in mijn eigen wereld zat. Ik zat in een lekker ritme, was mentaal sterk, en had geen behoefte aan iets anders dan de zee, mijn boot en zeilen. Ik was gewoon daar, in het moment zelf. Ik vond het zo mooi hoe één ik was met de natuur. Ik voelde gewoon dat ik superklein was, helemaal niks. Ik zat in het mitst van dat natuurgeweld en had losgelaten dat ik ergens heen moest. Als de wind de andere kant op stond, ging ik de andere kant op. Ik had geen zin om in te boksen tegen de natuur. Dat gaf me heel veel rust. Mijn motto is: het leven is een reis, het gaat niet om het doel. Dat was daar op dat moment voor honderd procent waar.”