30 apr 2021
|
Gezondheid
Journalist: Jerry Huinder
En weer moest ze eind vorig jaar onder het mes. Maar ze was er nog. Vol energie om er elke dag weer een feestje van te maken. “Ik wil de tijd die ik heb optimaal gebruiken en lekker genieten van mijn gezin, familie en vrienden’, zei ze tegen me in het interview. Het was de tweede keer dat ik haar mocht interviewen. Mocht, schrijf ik uitdrukkelijk, want Bibian Mentel interviewen was een voorrecht. Zoals velen terecht al hebben opgemerkt: ze was een heel bijzonder mens, met een ongekende dosis positiviteit.
Helaas was de tijd tussen het interview en de publicatie te kort voor haar: 21 jaar na de eerste keer dat ze de diagnose kanker te horen kreeg, verloor ze de strijd. De hoop die ze uitsprak tijdens het interview op een langer leven is niet meer, maar de hoop die ze uitsprak op een beter leven voor andere mensen in een gelijksoortige situatie is er nog wel. Via de Mentelity Foundation zetten haar nabestaanden haar droom voort. In overleg met hen is de wens naar voren gekomen om dit interview als origineel te publiceren. En die wens respecteren wij van harte.
Of ze weleens jaloers is op gezonde mensen? Soms. Als ze mensen ziet roken of slechte dingen ziet eten, dan vindt ze dat zo ongelooflijk zonde. “Ik weet hoe belangrijk je lijf is. Je krijgt er maar eentje, dus zorg er een beetje voor.” En Bibian Mentel is geen zeurpiet, gezondheidsfreak of pretbederver. Ze is ervaringsdeskundige op het gebied van het belang van een gezond lijf: al 21 jaar weigert het hare dat namelijk te zijn. Sinds Mentel in 2000 voor de eerste keer te horen kreeg dat ze kanker had, heeft de kanker haar lichaam eigenlijk nooit meer verlaten. Ja, ze werd gezond en schoon verklaard, maar het kwam terug. En terug. En terug. Maar wie denkt dat Bibian Mentel zich uit het veld heeft laten slaan in deze decennialange strijd en depressief in een hoekje is gaan zitten, wachtend op de dood, heeft het goed mis. Geloof het of niet, ze geniet van elke dag. Als ze wakker wordt in de ochtend, moeten de gordijnen snel open, want ze wil naar buiten kijken. Laat de dag maar beginnen! “Ik denk echt niet elke dag als ik wakker word: ik ben ziek. Omdat ik weet wat ik heb, kies ik er continu bewust voor te leven.”
Hoe moeilijk is het om constant Bibian Mentel te zijn, die waanzinnig sterke vrouw, die straalt van positiviteit en, ondanks alles, eigenlijk niet kapot te krijgen is?
“Och nou, dat zou ik niet willen zeggen hoor, niet kapot te krijgen… Maar om antwoord te geven op je vraag: dat is helemaal niet moeilijk, want zo zit ik gewoon in elkaar. Het is voor mij de manier waarop ik in het leven sta, voor mij komt positiviteit heel natuurlijk. Edwin (Spee, de man van Bibian, red.) en ik hebben in 2016 allebei carpe diem op onze pols laten tatoeëren en zo staan we er ook echt in. Pluk de dag, geniet van ieder moment dat je er bent. En ik weet dat dit misschien niet meer superlang gaat zijn, maar ik wil niet in dat verdriet verzinken, terneergeslagen zijn over het feit dat ik niet meer zo lang heb. Ik wil de tijd die ik heb optimaal gebruiken en lekker genieten van mijn gezin, familie en vrienden.”
Maar Bibian, met alle respect, er moet meer zijn dan alleen maar carpe diem, want met zoveel tegenslag kan je toch niet zo positief blijven. Hoe doe je dat?
“Het is voor mij geen kwestie van ‘hoe doe je dat?’. Ook voordat ik ziek werd, leefde ik al in het moment. Nu. En natuurlijk hoort bij in het moment leven ook dat ik ziek ben, maar daar sta ik niet te lang bij stil. Ik geloof erin dat je altijd een keuze hebt in het leven. En in mijn geval heb ik de keuze om of van het leven te genieten of heel erg terneer en uit het veld geslagen te zijn omdat ik ziek ben. Dan kies ik er heel bewust voor om van iedere dag te genieten. Dat wil niet zeggen dat het verdriet er niet is, maar voor die momenten heb ik gelukkig een hele lieve partner. Dan huilen we samen, maar zetten we er daarna ook bewust weer een streep onder. Dan is het eruit, zijn de tranen weg en gaan we kijken naar wat we wel hebben. Het feit dat we onlangs de 18e verjaardag van onze zoon hebben kunnen vieren bijvoorbeeld.”
Gefeliciteerd.
“Dankje. Het was voor mij nogal een dingetje: ik wilde heel graag mijn kind 18 zien worden en dat is gelukt. Het feit dat ik dat heb gehaald, daar ben ik heel blij mee. Zo zijn we continu hele kleine stapjes aan het zetten om naartoe te leven.”
Is dat misschien het geheim: denken in kleine stapjes?
“Ja, misschien wel inderdaad. Ik ben van nature een sporter en ik hou ervan om doelen te stellen. We hebben de verjaardag van mijn zoon in het bos gevierd, met mijn moeder erbij, en toen zei mijn moeder als eerste: ‘Op naar het volgende doel, zijn 21ste verjaardag’. Nu is dat voor mij een relatief lange periode, maar het is wel overzichtelijk. Ik weet niet of ik het ga halen, maar het is wel een mooi streven, iets om naar uit te kijken. Dat zijn de kleine dingen die me verder helpen.”
Je familie en vrienden zijn je anker, vertel je vaak. Voel je je wel eens schuldig ten opzichte van hen? Dat zij deze achtbaan ook constant moeten meeleven?
“Ja, absoluut, dat is een van mijn valkuilen. Ik vind het heel lastig dat ik hun dit aan doe. Mijn moeder lijkt het niks ergers dan haar kind te verliezen, mijn zoon is veel te jong om zonder moeder verder te moeten, mijn man zei laatst: ‘Wat zou ik zonder jou moeten?’. Ik wil hen geen pijn doen, maar ik weet dat ik dat wel doe. En daar kan ik helaas niks aan veranderen. Gelukkig zeggen zowel mijn zoon als mijn man dat ik goed ben zoals ik ben en dat ik me niet schuldig hoef te voelen. Maar ik blijf het lastig vinden, zeker nu ik hulpbehoevend ben. Ik zit sinds twee jaar in een rolstoel, en kan niet meer volledig de zelfstandige vrouw zijn die ik altijd ben geweest. Dan zegt mijn zoon: ‘Laat mij dat maar even pakken’, terwijl ik denk: ‘Nee, ik ben je moeder, ik wil jou helpen’. Ik moet op hen terugvallen, wat ze met liefde doen, maar toch is het soms ingewikkeld. Ik wil naar boven kunnen rennen en uit de kast pakken wat mijn zoon zoekt, want als moeder weet ik waar het ligt.”
Wat betekent gezondheid voor iemand zoals jij die al zo lang ziek is?
“Gezondheid blijft heel belangrijk. Ik leef naar elke controle toe, in de hoop dat er geen tumoren bij zijn gekomen, dat de bestaande tumoren niet zijn gegroeid. Ik probeer dan ook heel erg op mijn voeding te letten, om ervoor te zorgen dat ik de tumor niet prikkel om te groeien. Ik ben constant bezig met gezond leven en goed voor mijn lijf te zorgen. Ik probeer altijd mijn weerstand zo hoog mogelijk te krijgen.”
Hoe moeten we jou straks, als je er niet meer bent, herinneren?
“Als een vrouw die een groot hart had voor haar medemensen en altijd probeerde anderen te helpen. Als iemand die heel erg hield van het leven.”
En als iemand die haar eigen leven graag anders had gezien?
“Nee hoor, eigenlijk niet. Dat klinkt misschien stom, maar kanker heeft me ook heel veel goeds gebracht. Als ik niet geamputeerd was geweest, dan had ik nooit oog gehad voor mensen met een fysieke uitdaging. En dat was zonde geweest, want onze stichting en de mensen die ik daardoor heb ontmoet, hebben me heel veel liefde gebracht. Ik heb zoveel mooie momenten mogen meemaken waarbij ik een klein beetje kon bijdragen aan het geluk van een ander. Dat is het grootste cadeau wat je kan krijgen en daar geniet ik nog steeds iedere dag van.”
Wil je meer weten over Bibian?
Onlangs verscheen er een nieuwe uitgave van Bibian's boek LEEF, met daarin twee nieuwe hoofdstukken.