Zo zorgt de verminderde hormoonproductie na de overgang voor veranderingen van de slijmvliezen en het bindweefsel van de vagina. We noemen dit vaginale atrofie, een probleem waar uiteindelijk iedere vrouw mee te maken krijgt en waar ongeveer veertig procent van de vrouwen ook klachten van ondervindt. De bekleding van de vagina wordt droger, dunner en de elasticiteit en stevigheid van de vagina nemen af. Hierdoor wordt de vagina gevoeliger voor infecties wordt deze minder makkelijk vochtig bij het vrijen en kunnen de vagina en de ingang ervan nauwer worden. Tevens treedt vaak ongewenst urineverlies op.

Inspannings- of stressincontinentie is een veelvoorkomende klacht. Hierbij treedt urineverlies op bij druk verhogende momenten zoals lachen, niezen, hoesten en sporten. Dit kan op allerlei leeftijden voorkomen, maar komt regelmatig voor bij jonge vrouwen, met name jonge moeders. Vrouwen die hier mee te maken krijgen, ervaren hiervan vaak veel last in het dagelijks leven, maar praten hier vaak niet over met hun naasten omdat ze zich schamen.

Bij veel vrouwen heerst het idee dat deze klachten er nou eenmaal bij horen, vooral na de menopauze of na één of meerdere zwangerschappen. Zij denken daarom vaak ook dat er niets aan te doen is, terwijl het tegendeel waar is. Zo zijn er voor vaginale atrofie meerdere behandelingsopties, zoals hormoontherapie en niet hormonale vagina bevochtigers. Het nadeel hiervan is echter dat beide levenslang nodig zijn. Ook voor stressincontinentie zijn meerdere behandelingen mogelijk. Zoals bekkenbodemfysiotherapie, waarbij de spieren in de bekkenbodem versterkt wordt en je deze bewust leert te gebruiken. Echter, het verslapte bindweefsel in de vagina kan je hiermee niet trainen. Ook een operatieve behandeling is mogelijk, maar daarvoor moet je wel onder narcose en na de operatie kan je de eerste vier weken niet sporten, zwaar tillen of gemeenschap hebben. Daarbij komt ook nog eens dat het urineverlies slechts bij 85 percent van de vrouwen volledig verdwijnt na een operatie. Belastend voor het lichaam dus, en ook geen zekerheid.

Er is echter ook een minder invasieve behandeling voor handen voor vrouwen die kampen met vaginale atrofie en/of stressincontinentie. Hierbij wordt gebruik gemaakt van een gefractioneerde CO2 laser. De laser stimuleert het bindweefsel van de vagina, waardoor de vaginawand dikker en steviger wordt en op die manier worden de urinebuis en de sluitspier van de blaas ondersteund. Ook verbetert de laser de slijmvliezen van de vagina en zorgt het voor een betere doorbloeding, de bekleding van de vagina wordt verjongt waardoor deze ook weer vochtiger wordt.

Bij deze behandeling wordt vaginaal een dunne lasersonde ingebracht waarmee de gehele vagina gelaserd wordt. Dit duurt ongeveer vijftien minuten. Gemiddeld zijn drie behandelingen nodig voor een optimaal resultaat, telkens om de vier tot zes weken. Daarna moet je het jaarlijks bijhouden om het effect te behouden. Na de behandeling kan je gelijk je normale werkzaamheden hervatten. Nadien worden er, behalve enig vochtverlies, geen ongemakken ervaren. Kortom: er is geen enkele reden om met vaginaal ongemak vaginale- of plasklachten rond te blijven lopen.