De coronacrisis raakte ook Colombia hard, en veel kinderen werden daar de afgelopen tijd de dupe van. Door de strenge lockdowns konden hun ouders vaak niet naar hun werk en was thuiswerken geen optie omdat ze hiervoor niet de middelen hebben. En niet werken, betekent ook geen geld om eten te kopen of de huur te betalen. In Colombia was er geen vangnet vanuit de overheid, waardoor veel kinderen en hun ouders in schrijnende situaties terechtkwamen. Dat gold des te meer voor de vele straat- en zwerfkinderen in Colombia. Want ook de opvanghuizen waar zij normaalgesproken terechtkunnen om met andere kinderen te spelen en naar school te gaan, moesten hun deuren tijdens deze lockdown sluiten.

Tel daar nog eens bij op dat in april van dit jaar een belastinghervorming werd aangekondigd in het land. Lagere inkomens moesten meer belasting gaan betalen en de belasting op levensmiddelen, energie en water zou omhooggaan. Zo zouden de economische gevolgen van de crisis opgevangen moeten worden. Er volgden demonstraties, waar hard tegen opgetreden is, en uiteindelijk werd de hervorming teruggedraaid. Als gevolg van dit alles werd er echter in vele sectoren gestaakt en sloten steden de toegangswegen af. Het transport lag nagenoeg stil waardoor de prijzen van levensmiddelen enorm zijn gestegen. Voor arme gezinnen die nauwelijks inkomsten hadden door corona was dit dus een ramp bovenop de al bestaande ramp.

Voor de Colombiaanse straatkinderen die al die tijd thuis moesten zitten, waren het dan ook enorm zware maanden. “Ik kon niet meer naar school en niet meer naar het opvangtehuis”, vertelt Juan Angel Pasaje (10 jaar oud). “Dat heb ik het meest gemist. Maar ook het niet kunnen spelen met mijn vriendjes, het lekkere eten in het opvanghuis en het kunnen voetballen op het sportveld miste ik. Ook kreeg ik van school heel veel huiswerk, maar er was niemand om het me uit te leggen. Dat vond ik erg vervelend.”

Ook voor Juan José Villamarin (16 jaar), was het een zware tijd. “Ik heb mijn best gedaan om ondanks de omstandigheden mijn huiswerk te doen, maar dat was wel lastig zonder computer. Omdat we hele dagen thuis zaten, hadden we hogere kosten, want we aten allemaal thuis en niet op school, het tehuis of op het werk. Gelukkig kregen we veel hulp en ook voedselpakketten vanuit het opvanghuis. In de tijd dat we thuis zaten, speelde ik met mijn broertjes, dan deden we bijvoorbeeld alsof we een concert gaven, een beetje als afleiding. We proberen altijd gelukkig te zijn ondanks de tegenslagen, want de beste remedie voor het kwaad is een lach.”

Ook nu gaan de kinderen in Colombia nog niet naar school. Straatkinderen als Juan Angel en Juan José dus ook nog niet. Daardoor hebben ze grote achterstanden opgelopen. Waar kinderen in Nederland thuisonderwijs kregen, was dit voor de kinderen in Colombia minder vanzelfsprekend. Vanuit de school werd dagelijks wel een uur of twee online les aangeboden, maar de meeste kinderen hebben thuis geen laptop of tablet, waardoor onderwijs volgen enorm lastig was. 

De regering wil graag dat de kinderen op korte termijn weer teruggaan naar school, maar de overgrote meerderheid van de ouders of verzorgers ziet dat voorlopig nog niet zitten. Veel mensen in Colombia durven zich namelijk niet te laten vaccineren, omdat het ontbreekt aan goede voorlichting daarover. Men is bang voor bijwerkingen en ziet het nut er niet van in en bovendien worden kinderen sowieso niet gevaccineerd, waardoor veel volwassenen bang zijn dat de kinderen op school het virus oplopen en dit weer mee naar huis nemen.

Gelukkig is het opvanghuis voor straat- en zwerfkinderen in Palmira Valle, waar Juan Angel en Juan José worden opgevangen, weer opengesteld. Daar wordt alles op alles gezet om ze bijles en huiswerkbegeleiding te geven en de achterstanden in te halen. Scholing is voor straat- en zwerfkinderen in Colombia hét ticket naar een zelfstandig bestaan. Daar leren zij de juiste vaardigheden om in de toekomst een baan te vinden. Alleen zo kan de vicieuze cirkel van armoede en gebrek aan werk voor de kinderen worden doorbroken.