Nel van Schuren (69) is een wandelaar in hart en nieren. Ze kan nergens zó van genieten, als van lopen door de natuur. Maar na haar deelname aan de Vierdaagse van Nijmegen in 2017, voelde ze ineens scherpe pijnsteken door haar knieën schieten. Ze nam rust, in de hoop dat haar klachten zouden verdwijnen. Dat gebeurde helaas niet. Elke dag kreeg ze meer en meer last van haar knieën. Ze bezocht een arts die vaststelde dat ze artrose had. Zelfs zoiets simpels als van een stoeprand afstappen, lukte haar niet langer. Van Schuren moest leren leven met het idee dat haar geliefde wandelingen tot het verleden behoorden. Van de ene op de andere dag veranderde ze in een gehandicapte. En omdat Van Schuren alleen leeft, was dat éxtra zwaar. “Ik was ineens compleet afhankelijk van anderen”, zegt ze. “Maar ja, iedereen heeft gewoon z’n eigen, drukke leven. Waardoor ik vaak in een lastig parket zat.” Haar orthopeed adviseerde een kijkoperatie, maar Van Schuren zag dat niet zitten. Ze had veel slechte verhalen gehoord van mensen wiens klachten na een operatie juist waren toegenomen. Ze zat met de handen in het haar. “Het klinkt misschien dramatisch: maar ik voelde me zó beperkt door mijn ziekte dat ik mijn leven niet meer zag zitten. Ik werd met de dag depressiever.”

Artrose komt onder de Nederlandse bevolking vaker voor dan reuma en andere gewrichtsaandoeningen. De kwaliteit en dikte van het kraakbeen gaan langzaam maar zeker achteruit bij artrose. Soms ontstaat er een ontsteking in het gewricht, of raken zenuwen bekneld, wat pijn en krachtverlies veroorzaakt. Mevrouw Van Schuren leed dagelijks pijn. Toch bleef ze ondanks alle tegenslagen de hoop houden ooit weer te kunnen wandelen.

Op een dag las ze een artikel in het Brabants dagblad, waarin Annie van Nisselrooij uit Oirschot, vertelde dat ze ‘pijn had bij elke stap die ze zette’ tot ze koos voor lasertherapie. “Zij had precies dezelfde klachten als ik!” zegt Van Schuren. Ze besloot een gokje te wagen, en maakte een afspraak met een fysiotherapeut. “Hij vertelde dat lasertherapie in 85 procent van de gevallen werkt.”  De therapeut legde uit dat hij twee methodes, met magneten en lasers, combineert. “Ik was erg sceptisch”, geeft Van Schuren toe. Zeker toen ze hoorde dat de behandeling nog niet vergoed werd. “Maar ja, aangezien er geen geschikt alternatief bestond, besloot ik het toch maar te proberen. Ik had zoiets van: baat het niet, dan schaadt het niet.”

Zo kwam het dat mevrouw Van Schuren in februari drie laserbehandelingen van anderhalf uur onderging, in één week, in combinatie met ‘Pulsed Magnetic Field Therapie’ (PMFT), ook wel magneetveldtherapie genoemd. Eerst werd ze onder handen genomen met het PMFT-apparaat, waarna de behandeling met de laser volgde. “De combinatie van die twee methoden helpt het kraakbeen zichzelf te herstellen, vermindert de pijn en verhelpt de ontsteking”, zegt ze. Artrose kan nooit genezen worden. Maar het herstel kan wel worden gestimuleerd op deze manier. Het resultaat van de behandelingen overtrof de stoutste verwachtingen van mevrouw Van Schuren. “Ik heb vorige week dertig kilometer gewandeld, de week dáárvoor twintig”, zegt ze enthousiast. Meer dan een jaar lang leefde ze ‘in de hel’. “Ik kon helemaal niks.” Als ze aankwam bij haar flat en de lift het niet deed, moest ze haar dochter bellen die om de hoek woont. “Dan zat ik soms urenlang te wachten bij haar thuis, tot de lift was gemaakt. Traplopen was onmogelijk.”

Tegenwoordig is mevrouw Van Schuren weer net zo vitaal als voor haar diagnose. “Na een wandeling van dertig kilometer heb ik spierpijn, net als mensen die geen artrose hebben. Maar verder heb ik nergens last van.” Ze raadt iedereen met artrose aan magneetveldtherapie te proberen. “Wat heb je te verliezen? Eindelijk heb ik mijn leven weer terug. Ik voel me euforisch.”