26 feb 2020
|
Levensstijl
Journalist: Bibi Breijman
Teddy zou de 2.0 versie van mijzelf moeten worden; een upgrade van haar ouders. Maar na lange dagen vol dikke luiers en 150 keer op dreigende toon “nee” roepen naar een kleine versie van mijzelf, ziet ze mijn stemverheffing continu als een aanmoediging. Ik kijk naar een ‘mini me’, maar met de juiste opvoeding had ik toch echt een verbetering voor ogen.
Een eerlijkere spiegel bestaat er niet en toch vraag ik me sinds ik moeder ben meer dan ooit af wie ik nou eigenlijk ben. En vooral waarom ik ben zoals ik ben. Waarom vergeet ik als enige moeder het groeiboekje bij het consultatiebureau? Waarom lees ik geen informatie over opvoeden, heb ik tijdens mijn zwangerschap nooit de puf- en blaas cursus willen volgen en houd ik niet van babyzwemmen?
Mijn moeder heeft al deze dingen ooit wel gedaan. Bij het babyzwemmen moest ze mij onder water duwen en krijste ik alles bij elkaar. Na die eerste les is ze nooit meer teruggegaan omdat ze het zo zielig vond. Dat moet ik dus anders aanpakken dacht ik altijd. Mijn methode is vooral Teddy haar gang laten gaan en kijken waar ze (soms letterlijk) tegenaan loopt? Soms is het best grappig en lach ik, de andere keer probeer ik op te treden, en lach ik ook (maar moet ik het verbergen om enigszins geloofwaardig over te komen). Maar stel dat je het opvoeden anders doet en het gaat fout? “I told you so” wil je natuurlijk liever niet horen.
Ik geloof niet dat al die boeken, studies en blogs over opvoeden zomaar toepasbaar zijn op elk kind. Als ik de adviezen van de vele deskundigen zie vind ik mijn aanpak heus weleens onconventioneel. En hoor ik ook weleens een professioneel stemmetje zachtjes fluisteren: “zou je dat wel zo doen?”
Toch is er één ding wat mij enigszins geruststelt en dat is hoe Teddy op mij reageert. We voeden elkaar op: ik leer van haar en zij leert van mij. Ik ben geen specialist, dat wil ik ook niet zijn, maar mijn liefde voor dat kleine meisje maakt dat ik haar “moeder”-specialist ben. Ik zal het heus niet altijd goed doen en dat zal ik ook zeker weer van Tedje moeten aanhoren later, maar ze zal altijd weten dat ik het heb gedaan met de allerbeste bedoelingen. En zo niet, dan laat ik haar later dit artikel lezen en zeg ik: “I TOLD YOU SO!” Bij het opvoeden zal je helaas heel wat jaren geduld moeten hebben om te kunnen zien of het goed heeft uitgepakt, maar de intentie is iedere dag om van Tedje een mooi mens te maken!