We zitten gemiddeld 90% van de tijd binnen en missen daarbij een belangrijk onderdeel van zonlicht: nabij-infrarood licht. Dit onzichtbare licht is essentieel voor onze gezondheid, maar bereikt ons nauwelijks via ramen of kunstlicht. Wat zijn de gevolgen voor onze gezondheid en productiviteit? Kan technologie dit tekort aanvullen?

De arbosector kampt met personeelstekort en oplopend verzuim. Daarom verdelen veel arbodiensten het werk over meerdere mensen, wat het complexer maakt. Dat kan anders.

Supermarkten hebben grote invloed op wat we eten. Ondanks beloftes om plantaardig te stimuleren, domineren vlees en zuivel nog steeds het schap. Vlees is bovendien vaak goedkoper dan plantaardige alternatieven. Die voorkeuren in prijsstelling en schapruimte belemmeren de eiwittransitie: de noodzakelijke verschuiving naar plantaardig eten om klimaatdoelen te halen en dierenwelzijn te verbeteren.

De voedingsindustrie staat onder toenemende druk door actuele marktontwikkelingen. Belangrijke uitdagingen zijn stijgende prijzen voor grondstoffen en energie, personeelskrapte en oplopende kosten voor verpakkingsmaterialen en containertransport. Tegelijkertijd is duurzaamheid uitgegroeid tot een essentiële voorwaarde om aantrekkelijk te blijven voor de bewuste consument – een ware “license to produce”.

Klimaatverandering, schommelende grondstofprijzen en misleidende claims zetten de koffieketen onder druk. In diverse landen is de oogst in gevaar, bijvoorbeeld in Brazilië door verschuivende regenseizoenen of in delen van Afrika door hagelbuien. Daarnaast groeit de roep om transparantie en eerlijke prijzen. Maar hoe krijgt de consument duidelijkheid in een markt waar marketing vaak de overhand heeft?

De wereldwijde behoefte aan voedselzekerheid en duurzame productie groeit snel. Tegelijkertijd kampt de Nederlandse tuinbouwsector met een eenzijdig beeld in de media, die zich vooral richten op de uitdagingen rond energiegebruik, arbeid en gewasbescherming.

Terwijl de Verenigde Staten en China miljarden investeren in AI-gedreven inlichtingenplatforms, beschikt Europa slechts over een handvol gespecialiseerde bedrijven. Zonder eigen technologie dreigt structurele afhankelijkheid van buitenlandse leveranciers. Zo worden strategische besluiten afhankelijk van externe partijen, wat een risico vormt voor Europese autonomie.

Kunstmatige intelligentie biedt kansen, maar roept vragen op over datagebruik. Organisaties willen profiteren van slimme toepassingen, maar hoe veilig zijn hun gegevens? De afhankelijkheid van grote, vaak niet-Europese, cloudaanbieders vergroot die zorg. Wat als data ongemerkt worden gebruikt of plots ontoegankelijk worden? Bedrijven zoeken oplossingen die innovatie mogelijk maken zónder controle te verliezen.

Organisaties willen tempo maken met kunstmatige intelligentie en datagedreven werken. Maar naast kansen stapelen ook de vragen zich op: Waar staan de data? Wie is eigenaar? Hoe beperk je vendor lock-in? Zonder duidelijke governance groeit de complexiteit sneller dan de waarde. Het gevolg: hogere kosten, meer risico’s en een trage besluitvorming.

De technologische industrie staat voor een kantelpunt. Kunstmatige intelligentie en data bieden enorme kansen om productiviteit te verhogen, processen te verduurzamen en de afhankelijkheid van derden te verkleinen. Tegelijkertijd ervaren bedrijven grote onzekerheid: hoe vertaal je Europese regels naar de praktijk, en hoe zorg je dat digitalisering niet ten koste gaat van veiligheid en vertrouwen?

Organisaties willen meer doen met data en kunstmatige intelligentie, maar samenwerking stokt zodra gevoelige informatie in beeld komt. De gegevens centraliseren is riskant: één lek kan miljoenen mensen raken en roept juridische en soevereiniteitsvragen op. Daarvoor biedt Linksight, een Nederlands technologiebedrijf voor veilig en privacybewust datagebruik, een oplossing. CEO Martine van de Gaar: “Wij verschuiven de logica van ‘breng data naar het model’ naar ‘breng het model naar de data’. Zo behouden organisaties de regie en blijft gevoelige informatie beschermd.”

Veel bedrijven claimen maatschappelijke betrokkenheid, maar missen meetbare standaarden voor diversiteit en inclusie, zoals JEDI. Vaak ontbreekt een aanpak die echt tot verandering leidt. B Corp-gecertificeerde organisaties hanteren hoge standaarden op het gebied van sociale en milieuprestaties. Daarbij staat het aantoonbaar verbeteren van maatschappelijke impact centraal.

De moderne werkvloer is een bonte mix van generaties. Babyboomers, generatie X, millennials en Gen Z werken steeds vaker zij aan zij. En hoewel dat kansen biedt, kan het ook flink wringen. Niet alleen in werkstijlen of communicatie, maar juist ook in verwachtingen over hoe we met elkaar omgaan.

Organisaties willen het vaak wel, maar weten niet goed waar ze moeten beginnen. Diversiteit en inclusie klinken mooi in beleidsstukken, op LinkedIn en in de missie van menig techbedrijf. Toch blijkt het in de praktijk lastig: hoe maak je van goede bedoelingen ook werkelijk beleid dat beklijft?

Met drie gouden en drie bronzen Olympische medailles en talloze medailles op WK’s en EK’s, is Sifan Hassan momenteel de onbetwiste koningin van de Nederlandse atletiek. Ze heeft zich de laatste jaren steeds meer gericht op de langere afstanden en is nu volop in training voor de marathon van Sydney op 31 augustus. Een gesprek over haar leven als atleet en hoe ze aankijkt tegen haar functie als rolmodel.

Bedrijven communiceren graag over hun diversiteitsbeleid en benoemen vrouwen in topfuncties. Toch blijft echte gendergelijkheid vaak beperkt tot de bestuurskamers. Terwijl organisaties denken klaar te zijn na enkele zichtbare benoemingen, begint het echte werk dan eigenlijk pas.

De technische sector heeft moeite met het aantrekken van diverse talenten. Terwijl bedrijven spreken over het belang van vrouwen en minderheden in technische functies, blijft de praktijk weerbarstig. Het gaat niet om het vervullen van quota’s, maar om een fundamentele verschuiving in bedrijfscultuur die innovatie en klantgerichtheid ten goede komt.

We leven in een wereld waarin ongezonde verleidingen nooit ver weg zijn. Overal waar we komen, in supermarkten, kantines en zelfs onderweg, worden we onbewust gestuurd richting snelle, ongezonde keuzes. Het Voedingscentrum noemt dit “eetdrammen”: het opdringerig aanzetten tot ongezond eten.

Terwijl robots slimmer, flexibeler en betaalbaarder worden, blijft het mkb massaal achter. Personeelstekorten en leveringsdruk nemen toe, maar veel ondernemers durven desondanks de stap naar robotisering niet te zetten. Angst voor complexiteit remt actie. Maar wie blijft stilzitten, verliest zijn voorsprong.

De sportschool lijkt voor velen onbereikbaar. Maar ook thuisfitness via een loopband strandt vaak. De uitdaging zit meestal niet in het product, maar in het gebrek aan begeleiding.